navigate_before Next Quote

ខ្ញុំសូមរៀបរាប់ពីកុមារភាពដ៏ជូរចត់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំតែង​តែមានភាពភ័យខ្លាច​ប្រៀបបាន​ទៅនឹងបក្សី ហើយ​តែង​តែមានសភាពញ័រទ​ទ្រើតប្រៀបបាន​ទៅនឹង​ក្មេង​ដែលរត់ឆ្លងកាត់ទីលានសមរភូមិដ៏ខ្វាត់​ខ្វែង។ ខ្ញុំធ្លាប់​ត្រូវបាន​គេវាយដំដូចជនឧក្រិដ្ឋ ហើយបង្ខំឱ្យធ្វើការដូចទាសករ។ ខ្ញុំតែ​ង​តែមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចមិនថាយប់ មិនថាថ្ងៃ។ ខ្ញុំធ្លាប់រស់​នៅក្នុងភាពភ័យខ្លាច និងភាពទុរគតអត់ឃ្លាន។ សេចក្តីសុខសុភមង្គលមិន​ដែល​កើត​ឡើងក្នុងពិ​សោធន៍ជីវិតរបស់ខ្ញុំកាល​នៅតូច​សោះឡើយ។ ខ្ញុំដើរកកាយគំនរសំរាម​ពេញមួយ​ថ្ងៃ​ដោយសង្ឃឹមថានឹងជួបនូវសំណាង។ ភាព​ស្រេកឃ្លាន និងការហូបចុកមិន​គ្រប់​គ្រាន់ តែ​ង​តែ​នៅនែបនិត្យជិតកាយខ្ញុំជានិច្ច។ ខ្ញុំធ្លាប់​ធ្វើការឱ្យគេ​ដើម្បីដូរបាយហូប និង​ត្រាច់ចរ​ដើម្បីស្វែងរកអាហារ​ស្ទើរ​តែរាល់​ថ្ងៃ។ ខ្ញុំលូន​ចេញមក​ក្រៅរាល់ៗយប់​ដោយសង្ឃឹមថានឹងអាចរក​ឃើញមាសមួយបាវ​ដែល​គេលួចយកមកលាក់​ចោល​នៅក្នុងវាល​ស្រែ។ ខ្ញុំតែង​តែភ័យរន្ធត់ចំ​ពោះសាកសព​ដែលស្លាប់​ទៅនៅរៀងរាល់រាត្រីដ៏​សែនស្ងាត់​ជ្រងំ។   ខ្ញុំតែង​ធ្វើការសព្វយ៉ាង​ដោយមិន​រើសមុខ ហើយខ្ញុំក៏មិ​ន​ដែល​ទើសទាល់​ដែរ ទោះបីជាក​ន្លែ​ងការងារ​នោះមានស្ថានភាព​បែបណាក៏​ដោយចុះ។ ខ្ញុំគូររូបរបស់ខ្ញុំទាំងទឹក​ភ្នែក ដើម្បីបិទបាំងនូវ​សេចក្តីវេទនាឈឺចាប់របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំយំរហូតទា​ល់​តែ​ព្រលឹងរបស់ខ្ញុំងងុយ​ដេក និងជីវិតរបស់ខ្ញុំអាណិតស​ន្ដោសដល់ការបដិសន្ធិរបស់ខ្ញុំ។

Previous Quote navigate_next

ហេតុអ្វីខ្ញុំតែងនិយាយថា មនុស្សយើងគឺស្វិតជាងអ្វីៗទាំងអស់នៅលើលោកនេះ? មូលហេតុ គឺព្រោះតែសក្តានុពលរបស់មនុស្សតែងតែបន្តកើនឡើងឥតឈប់ឈរ ដរាបណាយើងនៅតែបន្តការរៀន និងធ្វើសកម្មភាពដោយមិនបញ្ឈប់។